Decentralisation should be more than just creating a minimalist state.
Over recent decades there have been two parallel efforts to increase Municipal accountability in Cyprus, both contested for their effectiveness in actually delivering power to some of the poorest urban households.
1. The first is the decentralisation of government or the bringing of service delivery into the local realm.
2. The second is participatory planning, an approach that has become increasingly common worldwide and is now more often seen in practice at the local level.
The shift in the scale and mode of governing cities is seen as an inclusive practice that is mandated by powerful international organisations such as the World Bank and UNESCO.
Decentralisation and participation policies have attracted a very diverse, even contradictory, set of supporters. While many see such measures as a way of empowering people and making government more progressive and accountable, free market economists tend to emphasise the benefits of reducing the power of the predatory or overextended state.
In this sense, decentralisation has almost been used as a synonym for privatisation although one can argue that decentralisation should be more than just about creating a minimalist state; instead it requires an understanding of a developmental local state where government makes space for markets to structure the provision of various social and economic services in ways that promote inclusion.
In its progressive form, the logic behind decentralisation is not just about the weakening of the central authority; it is fundamentally about making local level governance more responsive to the felt needs of local residents.
In our opinion, civil society in a country such as Cyprus must have a real say in local government decision-making and prioritisation, otherwise it is likely that it will be ignored by elites in government and no effort will be made to facilitate the redistribution of urban resources.
In order to make any impact, civil society institutions that represent and champion the diverse interests of the marginalised need to be strong and organised and they need consciously to deepen their reflexivity and critical practice as much as possible.
Πολιτικές Αποκέντρωσης & Συμμετοχής (η περίπτωση της Κύπρου - μελλοντική ιδέα συγγραφής έργου)
Η αποκέντρωση θα πρέπει να αποτελεί κάτι περισσότερο από μια προσπάθεια δημιουργίας ενός μινιμαλιστικού κράτους.
Τις τελευταίες δεκαετίες υπήρξαν δύο παράλληλες προσπάθειες για την αύξηση της Υπευθυνότητας των Δήμων στην Κύπρο, οι οποίες όμως αμφισβητήθηκαν για την αναποτελεσματικότητά παροχής δυνατοτήτων ενεργούς συμμετοχής σε μερικά από τα φτωχότερα αστικά νοικοκυριά.
1. Η πρώτη αφορά την αποκέντρωση της κυβέρνησης ή και την προσφορά υπηρεσιών στην τοπική σφαίρα.
2. Η δεύτερη αφορά τον συμμετοχικό σχεδιασμό, μια προσέγγιση που καθίσταται ολοένα και πιο διαδεδομένη παγκοσμίως και όπου σήμερα γίνεται όλο και συχνότερα πιο αντιληπτή στην πράξη σε τοπικό επίπεδο.
Η μετατόπιση στην κλίμακα και τον τρόπο λειτουργίας των πόλεων θεωρείται μια πρακτική χωρίς αποκλεισμούς, η οποία ορίζεται από ισχυρούς διεθνείς οργανισμούς όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και η UNESCO.
Οι πολιτικές αποκέντρωσης και συμμετοχής έχουν προσελκύσει ένα πολύ διαφορετικό, ακόμη και αντιφατικό, σύνολο υποστηρικτών. Ενώ πολλοί θεωρούν ότι τα μέτρα αυτά είναι ένας τρόπος ενδυνάμωσης των ανθρώπων, καθιστώντας παράλληλα την κυβέρνηση πιο προοδευτική και υπεύθυνη, οι οικονομολόγοι της ελεύθερης αγοράς τείνουν να υπογραμμίζουν τα οφέλη από τη μείωση των μορφών αρπακτικής ή και παρατεταμένης εξουσίας.
Υπό αυτή την έννοια, η αποκέντρωση έχει σχεδόν χρησιμοποιηθεί ως συνώνυμο της ιδιωτικοποίησης, αν και μπορεί κανείς να υποστηρίξει ότι η αποκέντρωση πρέπει να είναι κάτι περισσότερο από απλά τη δημιουργία ενός μινιμαλιστικού κράτους. Πιο συγκεκριμένα αντί να απαιτεί την κατανόηση ενός αναπτυξιακού τοπικού κράτους όπου η κυβέρνηση δημιουργεί χώρο για τις αγορές, μπορεί να διαμορφώσει ένα πλαίσιο παροχής διαφόρων κοινωνικών και οικονομικών υπηρεσιών με τρόπους που προάγουν την ένταξη.
Στην πιο προοδευτική της μορφή, η λογική πίσω από την αποκέντρωση δεν αφορά μονάχα την αποδυνάμωση της κεντρικής εξουσίας. Ουσιαστικά, κατευθύνεται σ’ ένα μοντέλο διακυβέρνησης τοπικού επιπέδου που θα μπορεί ν’ ανταποκρίνεται αισθητά στις άμεσες ανάγκες των κατοίκων της περιοχής.
Κατά την άποψή μας, η κοινωνία των πολιτών σε μια χώρα όπως η Κύπρος οφείλει να έχει ουσιαστικό λόγο στη λήψη αποφάσεων και την ιεράρχηση της τοπικής διακυβέρνησης, αλλιώς είναι πιθανό ότι θα αγνοηθεί από κυβερνήσεις της ελίτ και δεν θα καταβληθεί καμία προσπάθεια έως ώστε να διευκολυνθεί η ανακατανομή των διαθέσιμων αστικών πόρων.
Προκειμένου να υπάρξει ουσιαστικός αντίκτυπος, τα θεσμικά όργανα της κοινωνίας των πολιτών που εκπροσωπούν και υποστηρίζουν τα ποικίλα συμφέροντα περιθωριοποιημένων αναγκών θα πρέπει να είναι ισχυρά και οργανωμένα ενώ να οφείλουν να εμβαθύνουν συνειδητά, όσο το δυνατόν περισσότερο, τα αντανακλαστικά και την κριτική πρακτική τους.